zondag 10 juli 2016

VERSLAG van de beoordeling door de beoordelingscommissie Cultuur van het Kunstenfestival Watou, door de beoordelingscommissie beoordelingen, in opdracht van het M.V.M. – 2 juli 2016

Wij stapten af in Watou op zaterdag 2 juli 2016 om het Kunstenfestival aldaar te onderzoeken. Na aan te vangen met positieve beïnvloeding van de handelsbalans bij de plaatselijke middenstand, ontvingen wij om 11u42 ons gratis ticket en prospectus (totale waarde € 50,-) en beamen onverwijld enige bevindingen van de beoordelingcommissie Cultuur: 
dit festival is te toegankelijk en versnipperd.

Versnipperd [1]

De uitgestalde werken zijn verspreid over niet minder dan elf locaties terwijl alles gemakkelijk samen te brengen zou zijn in 1 centrale ruimte, bijvoorbeeld tegenover het Huis van de Dichter, in het centrum van de gemeente.

Toegankelijk

Bewaking van de locaties doorstaat geen enkele veiligheidstest: jonge meisjes en jongens lezen snel verder in een boek na het ticket gezien te hebben in plaats van te controleren of wij alle werken bezichtigd zouden hebben. Nergens zijn detectiemachines of screenpoorten te ontwaren, nergens vinden fouilles plaats  noch dient rijbewijs of identiteitskaart getoond te worden.

Daarbij in aanmerking genomen dat geen enkele locatie via een trap of lift of enige andere drempel ingang kent, geldt onmiskenbaar: dit kunstenfestival is te toegankelijk!

Functioneren

Wij stelden nergens een haperende koptelefoon, verdwenen toelichtend titelkaartje of kapotte kamp vast, sterker: de (gratis) krant of (door niet-commissieleden te betalen) prospectus biedt al te heldere toelichting bij de kunstwerken, die alle aanwezig zijn, zonder defect of gemis aan onderdelen. Wij hebben andere kunstzinnige evenementen bezocht waar uitdagender complexiteit werd bekomen door haperender aanwending van toelichtende middelen. Zulks moet ook mogelijk zijn in Watou!

Optimalisatie van de middelen

Nipt onvoldoende vonden wij het benutten van andere inkomsten dan de door het Ministerie toegekende middelen.

De shop biedt benevens boeken slechts beperkte merchandise: een kussensloop, een magneet voor de frigo, een poster, een sticker, een potlood van een vorige editie. Bieden de hoogtepunten tijdens het bezoek dan niet tal van aanknopingsmogelijkheden? Was dit festival georganiseerd zoals de Harry Potter Exposition op de Heizel, dan had iedereen een foto (1 voor € 15,- of 3 voor € 30,-) van zichzelf in de installatie voor het Parochiehuisje kunnen kopen.

Of waarom niet een schaalmodel van een  reuzenmier ‘Casa Tomada’ van Rafael Gomezbarros aanbieden voor € 125,- miniformaat of € 75,- microformaat?

Waarom is nagelaten de bolle Munoz-wezens te exploiteren (1 voor € 75,- en 3 voor € 200,-)?

Eckart Hahn kon van ‘One World’ (de hele wereld staat in brand) postkaartjes [€ 5,-) of posters (€ 50,-) al dan niet gesigneerd (€ 75,- resp. € 250,-) aangeboden hebben.

Eenvoudigst van al: tekoopstelling van een kanarie (€ 30,-) of goudvis (€ 15,-) zoals die door Robert Gligorov geïnstalleerd had kunnen zijn!

Versnipperd [2]

Vermits hardnekkig gekozen is voor een versnipperde opstelling, diende juist elke locatie benut om banners, spandoeken, flyers, vlaggen en vaandels  van deelnemende sponsors of subsidieverstrekkers op te stellen. Voor reclamepanelen van interessante commerciële partners zoals banken, vastgoedfirma’s, autoverkopers of frisdrankproducenten is bovendien alom ruimte voorhanden.

Meer middelen

 ‘Een bijdrage tot de statistiek’ van Wislawa Szymborska had op bierviltjes voor elke Tripel van Watou of Hommelbier kunnen benut zijn.

Nog onderbenut: een verwijzing (trailer, product samples, verzamel de stickers, autospiegelhoesjes,…) naar het EK Voetbal bij ‘The Last Judgement’ van Samson Kambalu in de kerk had voor de hand gelegen.

En terwijl tal van kunstwerken alluderen op de migratiepolemiek die Europa thans overheerst, blijkt een voor de hand liggende bron van inkomsten als parkeren op de hele site gratis in plaats van betalend: een gemiste kans, het concept zowel als de extra middelen!

Waarom is overigens zo veel kunst afkomstig vanuit het buitenland? Inlandse kunst zal ongetwijfeld goedkoper te bemachtigen, transporteren of verzekeren zijn!

En waarom is in de reeks van evenementen tijdens deze zomermaanden niet één keer gedacht aan een optreden, telkens op zondag, van bijvoorbeeld een fanfare uit elke provincie? Ook een Limburgs harmoniegezelschap kan composities en wijsjes uit de koekenstad of bachten de kuppe ten gehore brengen, terwijl bezoekers streekbieren en ovenkoeken kunnen savoureren of tal van volksspelen uitproberen tegen niet al te toegankelijke tarieven.

Besluit

Wij kunnen als beoordelingscommissie beoordelingen niet anders concluderen dan dat de beoordelingscommissie trots mag zijn op de eliminatie van deze organisator in het immers defensief te bemeesteren budget van de Vlaamse overheid. Wij menen bovendien dat dit kunstenfestival nog tal van jaren kan voortbestaan zonder middelen van de Vlaamse overheid. 

Wij noemden al enkele suggesties die de kas aanzienlijk kunnen spekken om volgende edities te realiseren et on en passe

Het lijkt ons ten slotte niet meer dan gepast dat bij dit straks blijkende overtollige budget als rechtmatig eerbetoon aan de jarenlang uitgekeerde overvloedige fondsen van de gewezen subsidieverstrekker op het Watouplein een monument van licht geurende eenheidsworst wordt gecreëerd (bij voorkeur door iemand van bij ons), voorzien van passend blazoen: 
het Ministerie van Minder.









vrijdag 29 januari 2010

Etta Scollo

Ah, De Roma. Memorabele zaal. Mijn eerste bezoek moet zowat 40 jaar geleden zijn: met mijn moeder naar een tekenfilm (Bambi?). Ze kocht een ijscornet voor me van de ventster, die tijdens de pauze met dienblad voor zich uitgespannen op pad ging. Later aldaar Bilitis gezien, en tal van grote films, behalve Ben Hur, omdat ik samen met mijn broer verbod kreeg vanwege stout geweest op woensdagmiddag. Vele jaren later, toen de huidige Roma oprees & nog eens de inmiddels tot classic uitgegroeide Ben Hur vertonen zou, ben ik alsnog met broer gaan kijken (zodat het trauma, voortdurend aangedikt tijdens familiebijeenkomsten, definitief verwerkt kon worden) - en dan blokkeerde toch wel de filmspoel op het magische moment dat hoofdrolspeler Charlton Heston uit beleefdheid een boer dient te laten.

Sindsdien alweer magische momenten meegemaakt tijdens concerten en events en optredens in die beklijvende zaal. Zoals zojuist: Etta Scollo, Siciliaanse zangeres, met twee gewiekste begeleiders op accordeon, tamboerijn, mandoline, vedel en wat niet al.


Dit optreden was mijn kerstcadeau vanwege schoonbroer Raf. Ik had niet eerder van deze muzikante gehoord. Maar wat een wijf. Tijdens de eerste helft van haar optreden kwam het me nog voor als was ze de catalogus van haar kunnen aan het exploreren in de fijne foyer van De Rome. Na de pauze zorgde ze warempel voor een bezwerende atmosfeer, met forse stem die uithaalde van hoog naar laag in vele virtuoze varianten, met beklemmende begeleiding, en met intiem(er) commentaar in rad Italiaans en aandoenlijk Engels (waarbij ze bijvoorbeeld een gedicht aldoor als 'poetry' vernoemde, en op den duur klopte die term eigenlijk ook weer wel). De zo siciliaanse liederen nu dooraderd van tembre en gevoel, van onuitgesproken woorden en ongehoorde geluiden, van legenden over treurende prinsessen, een jongen die half mens half vis is, de impact van piraterij & maffia en de komst van fransmannen naar het eiland. Dat ze afsluit met het lied dat ze als eerste zong, maakt de cirkel rond: kon ik aanvankelijk haar vertolking en interpretatie niet afdoende smaken, dan was ik uiteindelijk toch verkocht omwille van haar engagement om haar homeland in alle geuren en kleuren en tonen tot leven te brengen. In Borgerhout, begot, het Borgerhout van De Roma.

http://www.ettascollo.com/

dinsdag 26 januari 2010

Geheugen

Opnieuw een knappe expo in het Museum Dr. Guislain: Uit het geheugen. Over onthouden, eigenlijk. Dankzij encyclopedieën, schilderijen, voorwerpen, beeld en geluid. Alle slechts hulpmiddelen voor het menselijke kunnen, dat slaagt en faalt.

Alleen al het gebouw zelf leent zich tot bespiegeling. De expositieruimte is inventief ingedeeld vol intrigerende informatie en illustratie bij het weten en vergeten. Ik zag er onder meer buitengemeen mooi werk van Karin Hanssen, Arturo Tosi en Sofie Muller. Amongst others.

In een aparte ruimte zijn bovendien de beklemmende tekeningen van Koen Tinel uit zijn boek Scheisseimer te bewonderen.

zondag 24 januari 2010

exit Buenas Nootjes

Nog eens een half pond pistachenoten gekocht bij Buenas Nootjes, het kraam aan de ingang van de parking onder de Groenplaats in Antwerpen. Wellicht voor het laatst, want de uitbaatster bevestigt dat het kraam weg moet, binnen tien dagen, want de stad wil geen ambulante handel meer in het historische centrum. Zo komt er na zesentwintig jaar een eind aan dit sympathieke winkeltje met noten en gedroogde vruchten. Dat kraam stond nu werkelijk niemand in de weg, wel integendeel. Ik vraag me af wat de stad met dit verbod stimuleren wil. Een grijzere Groenplaats?
Jammer van

zaterdag 2 januari 2010

Expo 2009

Het is (nog even) de tijd van de eindejaarslijstjes - nu blijkbaar ook die van het/een decennium - waarbij gezocht wordt naar ordening, selectie, voorkeur voor slechts een beetje (zodat de rest kan vergeten worden?). Nogal wat bekende vlamingen noemden de tentoonstelling van schilderijen van Sam Dillemans in een Antwerps pakhuis als hoogtepunt en daar kan ik me wel in vinden. Luc Tuymans in het Brusselse Wiels vond ik nochtans ook danig de moeite. Maar Dooreman in het Antwerpse Letterenhuis vond ik al bij al het strafst. Ik had de catalogus bij de gelijknamige expo eerder in huis gehaald en heb van elke bladzijde genoten. Gert Dooreman is een sfeermaker met letters en korpsgrootte en papierkeuze of wat niet al. Ik bezocht de expo op de laatste namiddag van het jaar, ik was er zowat alleen zodat ik de opstelling ideaal op me in kon laten werken. Ik herkende veel van het tentoongestelde, heb heelwat boekomslagen op de plank of posters in de map: Dooremans werk heeft de afgelopen jaren onmiskenbaar een stempel op de tijdsgeest gedrukt. Zo veel vakmanschap is virtueel of digitaal niet na te vertellen, hoewel de teksten in de catalogus en een reportage op de expo toch een goed idee geven van zijn weldadig ambachtelijke werkwijze. Bijvoorbeeld de foto die als inspiratie diende voor het omslag van Troost, overzichtsboek uit 1984 waarin nieuw striptalent aan bod kwam, illustreert hoe grondig Dooreman toen al te werk ging. Met ernst, ook met veel goesting. Dat levert oogstrelend resultaat op. Hij moet samen met Tom Lanoye toch maar eens werk maken van dat lang geplande stripverhaal.

maandag 7 december 2009

TUNE


Chili heeft haar populaire zanger Victor Jara, die in de nasleep van de coup door Pinochet op Allende is vermoord, herbegraven & eerbetoon gebracht. Mooie aanleiding om de elpee PRESENTE nog eens uit de kast te halen en naar Caicaivilu te luisteren. Deze instrumental gebruikte ik in het begin van de jaren tachtig talloze malen als begintune voor m'n boekenprogramma Anakoloet op Radio Stad. Ik vind de muziek nog altijd even geschikt.

zaterdag 5 december 2009

Formaat

Op 6 december sluit de tentoonstelling dus ben ik nog snel naar de Napelsstraat gereden aan het Antwerpse Eilandje om naar de 340 schilderijen te gaan kijken die Sam Dillemans er toonde in een gerestaureerd oud atelier. Schilderijen van formaat. Zeker het doek dat een man en een vrouw portretteert en dat meer gaat oplichten naarmate je er van op verdere afstand naar kijkt. Daar heb je dan wel een ruimte van formaat (zoals dit atelier) voor nodig, maar het loont zeer de moeite. Vierkante meters verf vol kracht, expressie, mededogen en onderhuidse spanning.