Omdat Antwerpen uitverkocht was, reserveerde zoonlief als kerstkdo voor moeder tickets voor
Antony & the Johnsons in de Rex in Parijs, nu afgelopen 9 april. Het was voorwaar geen straf om daar enkele dagen door te brengen (en uitgebreid te wandelen & terrassen te verkennen in de zonovergoten lichtstad). Want dat concert was onvergetelijk mooi. Samen met zes uitstekende muzikanten zorgde Antony Hegarty van achter zijn piano twee uur lang voor een trits beklijvende songs die nog beter klonken dan op cd, mede dankzij de uitstekende akoestiek van de zaal, die ook visueel bekoorde: prachtige stadszijwanden, plezierig pluche, comfortabel en knus ondanks de omvang: we waren met ruim 2.500 toeschouwers. Eenmaal gaf hij commentaar, bij
You are my sister: een geestige bespiegeling bij het vrouwelijke aspect van de macht (we moeten Obama best als
she aanspreken). Verder enkel hemels mooie muziek.
Zonder podiumpoespas (op de inventieve belichting na). Tot tweemaal toe veerde iedereen op om de muzikanten met een staande ovatie te bedanken. Bij dat tweede applaus kwam Antony alleen terug, met een jute tas om de hals, aandoenlijk wuivend, alsof hij wilde aangeven dat hij nu echt nog even naar de Carrefour moest. Wij hebben er nog een Grimbergen op gedronken op het terras aan de overkant van de Rex.
Omdat Antwerpen uitverkocht was, reserveerde zoonlief als kerstkdo voor moeder tickets voor Antony & the Johnsons in de Rex in Parijs, nu afgelopen 9 april. Het was voorwaar geen straf om daar enkele dagen door te brengen (en uitgebreid te wandelen & terrassen te verkennen in de zonovergoten lichtstad). Want dat concert was onvergetelijk mooi. Samen met zes uitstekende muzikanten zorgde Antony Hegarty van achter zijn piano twee uur lang voor een trits beklijvende songs die nog beter klonken dan op cd, mede dankzij de uitstekende akoestiek van de zaal, die ook visueel bekoorde: prachtige stadszijwanden, plezierig pluche, comfortabel en knus ondanks de omvang: we waren met ruim 2.500 toeschouwers. Eenmaal gaf hij commentaar, bij You are my sister: een geestige bespiegeling bij het vrouwelijke aspect van de macht (we moeten Obama best als she aanspreken). Verder enkel hemels mooie muziek. 
Zonder podiumpoespas (op de inventieve belichting na). Tot tweemaal toe veerde iedereen op om de muzikanten met een staande ovatie te bedanken. Bij dat tweede applaus kwam Antony alleen terug, met een jute tas om de hals, aandoenlijk wuivend, alsof hij wilde aangeven dat hij nu echt nog even naar de Carrefour moest. Wij hebben er nog een Grimbergen op gedronken op het terras aan de overkant van de Rex.
