Surivlaams

Vic Van de Reijt moet binnenkort echt die Elsschot-biografie gaan schrijven. Iedereen zit daar op te wachten. Ik leerde Vic kennen in het Amsterdamse Paradiso, tijdens één van de eerste beurzen van de Kleine Uitgever in de jaren tachtig. We deelden onze Elsschot-gekte aan elkaar mee, ik volgde hem (samen met Boris Rousseeuw en Tom Lanoye) met de auto naar de Herengracht 32 waar we nader kennismaakten, en nu zijn we nog altijd niet van mekaar af. Hij is inmiddels peter van mijn jongste zoon Arne en die kreeg deze week voor zijn verjaardag een exemplaar cadeau gestuurd van Surivlaams, de 3 cd-box die hij samenstelde voor het Nikkelen Nelis label en die 60 prachtige tophits uit België en Suriname biedt. Gelukkig heeft Vic ook nog tijd hiervoor! Na zijn eerdere ronduit memorabele collecties met Nederlandstalige singles, Nederlandstalige covers, Franse chansons en Duitse liedjes, biedt Surivlaams een bijzonder origineel overzicht van de beste Vlaamse en Surinaamse hits ooit. Gaat dat kopen! Want niet enkel ontdekt men de ijzersterke nummers van Raymond van het Groenewoud, Max Woiski of Jacques Brel, krijgen met name de Nederlanders onder ons nu een unieke gelegenheid om Jan De Wilde, Luc De Vos of Kris de Bruyne eindelijk te leren kennen, maar ook de Vlamingen herontdekken Paul Boey met het onweerstaanbare 'k Heb de mot in mijn lijf of Doe de ballenkneller van Neerlands Hoop. De vondst om Suriname met Vlaanderen te combineren kwam mij op het eerste gezicht wat geforceerd voor, maar nu ik de 3 cd's al enkele keren heb beluisteren, moet het gezegd: de mix werkt. Dat is te danken aan Vics talent om 60 nummers uit te kiezen die naadloos op mekaar aansluiten, die elkaar verrijken en verrassen, en die je als luisteraar in de ban brengen van het meeslepende, geestige en laconieke repertoire dat nooit echt Hollands zou willen zijn. Zoals Willem Elsschot ook alleen maar in Antwerpen kon leven en schrijven, maar verdient om blijvend door velen in Vlaanderen én Nederland te worden gelezen. Dus nu toch maar die biografie dan, eerst, even?

Hels helser helsen

Politici kunnen soms echte politiekers zijn in plaats van bestuurders van de samenleving. De gedeputeerde van cultuur van de provincie Antwerpen, Ludo Helsen, is ouderwets op dreef in zijn antwoord, vandaag in De Standaard, aan Stefan Brijs die uit verontwaardiging vanwege het annuleren van de expo van L.P. Boons Fenomenale Feminatheek in het Fotomuseum - vanwege zogenaamde geringe artistieke waarde - zijn prijzengeld terugstort aan de provincie.


Het moet gezegd: de provincie Antwerpen heeft de afgelopen jaren flinke inspanningen geleverd voor het boek & haar auteurs, met initiatieven als de literaire debuutprijs, de Herman de Coninckprijs voor poëzie, de steun aan de Boekenbeurs, de provinciale culturele prijzen,... Maar dat alles geeft géén vrijgeleide om nu dan eens 1 keer een expo te mogen verbieden, wel integendeel. Helsen zou inmiddels kunnen weten dat artisticiteit tal van definities, concepten en invullingen toelaat. Met de nadruk op dat laatste woord. Dat hij hautain, met dedain én veel pleidooi pro domo reageert op de authentieke verontwaardiging van Stefan Brijs, vind ik ongepast. Typisch politieke reflex. De reflectie ontbreekt. Slechts een danske van gelijkhebberigheid waar werkelijk niemand op zit te wachten. Naast de kwestie. Geniaal?... maar met te lange teentjes.