Ik ben sinds vele jaren een enthousiaste bezoeker van Watou in de zomer, vol van kunst en poëzie, heb de organisatie ook enkele jaren kunnen sponsoren en ondersteunen vanuit ECI, en wilde dit jaar toch eens zien hoe de nieuwe organisatoren in het gemis aan Gwy Mandelinck hebben voorzien.
Dat er toch opnieuw een poëziezomer is, valt toe te juichen, want het blijft toch een unieke plek, die speldeknop bij de Franse grens, in de groene weilanden en de gretige middenstand.
Gwy Mandelinck is grondig weg! De fraaie kapelaanswoning waar hij huisde, is nu een vakantiewoning die je kunt huren via http://www.huisvandedichter.be/
Er is minder poëzie aldaar, wellicht omdat de curatoren voor de diverse locaties hun eigen ding deden zonder een overkoepelend poëtisch programma na te volgen.
Ik zag veel flauwe kunst, maar ook enkele beklijvende installaties of creaties. Erg mooi vond ik de luster van scheermesjes bij het gedicht van Bart Moeyaert, of de krijtjes aan lijntjes in het verder onvoorstelbaar lelijk behangen klooster.
Ook opvallend: ik werd bij elke plek verwelkomd door een hupse frisse meid, die me met veel inzet vertelde wat me te wachten stond. Enkel bij de poëzieshop in de laatste locatie kwam ik een jonge kerel tegen.
Mijn slotsom: deze Watou is opnieuw de moeite van het bekijken en beluisteren en belezen waard, alleen al omwille van de site en de situering, maar ik mis Gwy Mandelinck, ik mis panache. Laat het volgend jaar meer knetteren, kletteren, kenteren.
