Making Books is Fun!

http://www.youtube.com/watch?v=hBztGX-2i1M

Ch'tis

In tijden niet zo gelachen als met de Franse filmhit Bienvenue chez les ch'tis. Overigens iedereen in de cinemazaal schaterde het uit - dat had ik niet eerder meegemaakt. Niet verwonderlijk dat inmiddels meer dan 18 miljoen fransmannen (dat is alvast méér dan La grande vadrouille en bijna zoveel als de absolute topper Titanic met 21 miljoen kijkers) gingen kijken naar dit ontwapenend charmante verhaal over een postmeester die vanuit het zuiden naar het achterlijk geachte noorden van het land moet verkassen. De film is immers een pareltje van humor en empathie, dankzij de herkenbare belevenissen, de knappe acteerprestaties en de eenvoudige rechtlijnige opbouw die veel inlevingsvermogen toelaat omdat de lach zo goed gedoseerd is met alle mogelijke andere emoties. Vaut le voyage!

pensioen

Dokter Jef De Loof is na 57 jaar dienst met pensioen gegaan. Op aandringen van zijn vrouw, zo lees ik in de krant, gaat hij het op zijn 81e wat rustiger aan doen. Zijn vitaliteit is evenwel nog altijd even groot als toen ik hem leerde kennen, heelwat jaren geleden, als een even beheerste als volhardende pleitbezorger van verantwoorde levenskwaliteit, toen hij in 1982 samen met zijn dochter Mieke En niemand hoort je huilen publiceerde, een boek over de gevolgen van een kernoorlog.
Uitgerekend op de dag dat zijn pensioen begint, woont hij een symposium bij over de ontmanteling van kernwapens. Moge hij een lichtend voorbeeld blijven met zijn inzet voor vrede en rechtvaardigheid, vanuit de beweging Artsen voor de vrede of anderszins, dat wens ik hem ook van harte toe. Nog vele jaren vol inzet en verzet, dat laatste vooral in de betekenis van een verzetje.

Simple Present

Simple Present is het nieuwe boek van fotograaf Bert Danckaert. De inleiding door Jan Blommaert draagt als toepasselijke titel De globalisering van het alledaagse.
Bert Danckaert maakt krachtige, sprekende foto's over stille, veelzeggende plekken. In dit boek is geen mens te zien, en toch zie je mensenwerk: gebouwen, toestellen, machines, afval,... aan alles is zo te zien vroeger of later gewerkt door iemand of door velen, maar zoals door de fotograaf vastgelegd is vooral afwezigheid te zien: van smaak, bijvoorbeeld, toch naar mijn smaak, want de meeste foto's tonen ingrepen in de schoonheid, de esthetiek van het alledaagse die dat alledaagse er niet beter op hebben gemaakt. Of juist wel (want ze leveren deze boeiende foto's op)?

De schijnbare afwezigheid van doordachtheid over hoe de omgeving best/mooist/nuttigst ingericht kan worden, zorgt voor een bevreemdende kijkervaring. Het klopt wat Jan Blommaert schrijft: deze foto's konden evengoed in Mexico of San Fransisco of Antwerpen genomen zijn, ware het niet dat je aan sommige details af en toe merkt dat je naar het alledaagse Bejing kijkt zoals de meeste toeristen het niet (willen) zien; de stad zoals ze wordt gezien door wie er woont, en wellicht kijken die inwoners er dan weer amper naar om, omdat wat er te zien is voor hen een dagelijkse gewoonte is geworden.

Bert Danckaert brengt dat knap & als geen ander in beeld. Ik blijf kijken.

http://www.bert-danckaert.be/

Papierstraat

In Parijs loopt bij de Pont Louis Philippe over de Seine de gelijknamige straat in de richting van de Marais gevuld met enkele wonderlijke winkeltjes vol papier. In Kanea op nummer 4 vind je talloze bijzondere vellen papier waarop het speciaal schrijven moet zijn, naast kaartjes, enveloppen, schriftjes en ander schrijfgerief. Wat verderop bij nummer 10 biedt Melodies Graphiques weer andere bladen papier, enveloppen, schriftjes en kunstig uitgewerkte pop up boeken die ver voorbij mijn budget gaan. Een setje kaartjes en enveloppen kan nog net. De wand achter de kassa hangt vol aan de winkel geadresseerde enveloppen in de meest zwierige calligrafische handschriften. Mérite le voyage.

http://www.kanea.fr/