Acqua Alta

Na enig puzzelwerk lukte het om afgelopen weekend te gaan uitwaaien in Venetië. Ah, Venezia! Dertig jaar geleden al eens gepasseerd, enkel het beroemde San Marco plein in herinnering bewaard, ditmaal danig onder de indruk geraakt van de auto- en zelfs fietsloze stad in het water. De wirwar aan straatjes, bruggen, kades, piazze en palazzi is uniek, de wijze waarop de Venzianen de straten benoemen en hun openbaar vervoer per boot hebben geregeld evenzo. Vaut le détour, mérite le voyage.

De Peggy Guggenheim collectie bezien is absoluut aan te bevelen: werk van Magritte, Parmiggiano, Klée, Picasso,... komt in het palazzo waar mevrouw Guggenheim woonde & begraven is perfect tot z'n recht. Onvergetelijk.

Qua timing kan deze citytrip tellen: na twee nachten vol regenbuien kijk ik maandagochtend vanuit het raam van de hotelkamer uit op een ondergelopen kade en straat. Voor het eerst in twintig jaar bereikt het acqua alta een hoogte van 156 cm boven het gemiddelde waterpeil. Bij gebrek aan lieslaarzen zit er voor ons niks anders op dan af te wachten tot het water begint te zakken. Dat helpt om door te lezen in ons stapeltje boeken. Tegen één uur 's middags moeten we wel vertrekken om ons vliegtuig te halen: als bij wonder lukt het ons om met enige improvisatie en hulp van vriendelijke Venezianen de Piazza Roma te bereiken met droge voeten. Daar kunnen we een taxi nemen. Onderweg laveerden we over passerelles en tussen plassen water voorbij ondergelopen winkels, restaurants en hotels. Dankzij de gloednieuwe brug bij het treinstation (amper twee maanden open) en ondanks een staking van de gondolieri en de waterbus (dit is Italië!) redden we het. Ook dit is onvergetelijk.