Op de laatste warme zondag van deze zomer zit ik Een perfekte dag voor een mooie revolutie van Jean-Marie Berckmans te lezen omdat ik hem maandag wil bellen over hoe we van zijn kopij een mooi boek kunnen maken. Om halfdrie vertrek ik naar een jubileumfeest, en krijg daar telefoon: JMH is afgelopen nacht overleden. Rillingen over de rug. Ik zag Jean-Marie nog afgelopen maandag toen ik bij hem thuis zijn originele kopij terugbracht, samen met een schone copie voor verder gebruik. Enkele dagen eerder was hij uitvoerig op bezoek en beleefden we een avond om in te lijsten. Alert, met humor, ook met weemoed, zelfzeker en scherp, ook warm en kwetsbaar... zo heb ik JMH sinds vele jaren mogen kennen. Ik heb de meest onwaarschijnlijke belevenissen met hem mogen delen en moet nu beginnen wennen aan het idee dat hij daarvoor voortaan postuum zal moeten zorgen.Een ondraaglijke gedachte.
Gij zijt lang geleden kapot gegaan, was het laatste wat ik van hem te lezen kreeg voor publicatie. Ik hoop en verwacht evenwel dat hij nog lang zal meegaan: dat ook nu nog jonge meiden en kerels hem gretig lezen & volgen, toont aan dat zijn publiek niet beperkt hoeft te zijn. Dat JMH lezen kortom niet kapot te krijgen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten