Etta Scollo

Ah, De Roma. Memorabele zaal. Mijn eerste bezoek moet zowat 40 jaar geleden zijn: met mijn moeder naar een tekenfilm (Bambi?). Ze kocht een ijscornet voor me van de ventster, die tijdens de pauze met dienblad voor zich uitgespannen op pad ging. Later aldaar Bilitis gezien, en tal van grote films, behalve Ben Hur, omdat ik samen met mijn broer verbod kreeg vanwege stout geweest op woensdagmiddag. Vele jaren later, toen de huidige Roma oprees & nog eens de inmiddels tot classic uitgegroeide Ben Hur vertonen zou, ben ik alsnog met broer gaan kijken (zodat het trauma, voortdurend aangedikt tijdens familiebijeenkomsten, definitief verwerkt kon worden) - en dan blokkeerde toch wel de filmspoel op het magische moment dat hoofdrolspeler Charlton Heston uit beleefdheid een boer dient te laten.

Sindsdien alweer magische momenten meegemaakt tijdens concerten en events en optredens in die beklijvende zaal. Zoals zojuist: Etta Scollo, Siciliaanse zangeres, met twee gewiekste begeleiders op accordeon, tamboerijn, mandoline, vedel en wat niet al.


Dit optreden was mijn kerstcadeau vanwege schoonbroer Raf. Ik had niet eerder van deze muzikante gehoord. Maar wat een wijf. Tijdens de eerste helft van haar optreden kwam het me nog voor als was ze de catalogus van haar kunnen aan het exploreren in de fijne foyer van De Rome. Na de pauze zorgde ze warempel voor een bezwerende atmosfeer, met forse stem die uithaalde van hoog naar laag in vele virtuoze varianten, met beklemmende begeleiding, en met intiem(er) commentaar in rad Italiaans en aandoenlijk Engels (waarbij ze bijvoorbeeld een gedicht aldoor als 'poetry' vernoemde, en op den duur klopte die term eigenlijk ook weer wel). De zo siciliaanse liederen nu dooraderd van tembre en gevoel, van onuitgesproken woorden en ongehoorde geluiden, van legenden over treurende prinsessen, een jongen die half mens half vis is, de impact van piraterij & maffia en de komst van fransmannen naar het eiland. Dat ze afsluit met het lied dat ze als eerste zong, maakt de cirkel rond: kon ik aanvankelijk haar vertolking en interpretatie niet afdoende smaken, dan was ik uiteindelijk toch verkocht omwille van haar engagement om haar homeland in alle geuren en kleuren en tonen tot leven te brengen. In Borgerhout, begot, het Borgerhout van De Roma.

http://www.ettascollo.com/

Geheugen

Opnieuw een knappe expo in het Museum Dr. Guislain: Uit het geheugen. Over onthouden, eigenlijk. Dankzij encyclopedieën, schilderijen, voorwerpen, beeld en geluid. Alle slechts hulpmiddelen voor het menselijke kunnen, dat slaagt en faalt.

Alleen al het gebouw zelf leent zich tot bespiegeling. De expositieruimte is inventief ingedeeld vol intrigerende informatie en illustratie bij het weten en vergeten. Ik zag er onder meer buitengemeen mooi werk van Karin Hanssen, Arturo Tosi en Sofie Muller. Amongst others.

In een aparte ruimte zijn bovendien de beklemmende tekeningen van Koen Tinel uit zijn boek Scheisseimer te bewonderen.

exit Buenas Nootjes

Nog eens een half pond pistachenoten gekocht bij Buenas Nootjes, het kraam aan de ingang van de parking onder de Groenplaats in Antwerpen. Wellicht voor het laatst, want de uitbaatster bevestigt dat het kraam weg moet, binnen tien dagen, want de stad wil geen ambulante handel meer in het historische centrum. Zo komt er na zesentwintig jaar een eind aan dit sympathieke winkeltje met noten en gedroogde vruchten. Dat kraam stond nu werkelijk niemand in de weg, wel integendeel. Ik vraag me af wat de stad met dit verbod stimuleren wil. Een grijzere Groenplaats?
Jammer van

Expo 2009

Het is (nog even) de tijd van de eindejaarslijstjes - nu blijkbaar ook die van het/een decennium - waarbij gezocht wordt naar ordening, selectie, voorkeur voor slechts een beetje (zodat de rest kan vergeten worden?). Nogal wat bekende vlamingen noemden de tentoonstelling van schilderijen van Sam Dillemans in een Antwerps pakhuis als hoogtepunt en daar kan ik me wel in vinden. Luc Tuymans in het Brusselse Wiels vond ik nochtans ook danig de moeite. Maar Dooreman in het Antwerpse Letterenhuis vond ik al bij al het strafst. Ik had de catalogus bij de gelijknamige expo eerder in huis gehaald en heb van elke bladzijde genoten. Gert Dooreman is een sfeermaker met letters en korpsgrootte en papierkeuze of wat niet al. Ik bezocht de expo op de laatste namiddag van het jaar, ik was er zowat alleen zodat ik de opstelling ideaal op me in kon laten werken. Ik herkende veel van het tentoongestelde, heb heelwat boekomslagen op de plank of posters in de map: Dooremans werk heeft de afgelopen jaren onmiskenbaar een stempel op de tijdsgeest gedrukt. Zo veel vakmanschap is virtueel of digitaal niet na te vertellen, hoewel de teksten in de catalogus en een reportage op de expo toch een goed idee geven van zijn weldadig ambachtelijke werkwijze. Bijvoorbeeld de foto die als inspiratie diende voor het omslag van Troost, overzichtsboek uit 1984 waarin nieuw striptalent aan bod kwam, illustreert hoe grondig Dooreman toen al te werk ging. Met ernst, ook met veel goesting. Dat levert oogstrelend resultaat op. Hij moet samen met Tom Lanoye toch maar eens werk maken van dat lang geplande stripverhaal.