Voor het eerst sinds vele jaren vieren we kerstavond nog eens aan zee. Toen ik meer dan twintig jaar geleden de familie Desplenter leerde kennen, raakte ik snel gewend aan het jaarlijkse uitje naar de Ter Duinenwijk waar vrolijk gefeest werd met veel aperitief maison, visschotels, vin rosé, babyfoons en seiniklaaikoeken. Rode draad: de winterse kou, die elk jaar nog wat dieper in de botten kroop, ondanks de vele vele bomen die we verbrandden in de open haard. Op een bepaald moment namen eerst de dochters het over om bij toerbeurt kerst te organiseren, en na enkele restaurantbeurten kwamen de inmiddels uit de kluiten gewassen kleinkinderen met het idee om het kerstfeest nog eens aan zee te organiseren. Dus vertrekken we naar de Belgische kust om straks met achttien het glas te hebben op een vrolijk nieuw jaar. Wie weet het begin van een hernieuwde traditie waar straks opnieuw babyfoons komen bij kijken…
1 opmerking:
Is het niet een beetje laat voor seiniklaaikoeken? In mijn jeugd leefden we rond Sinterklaas een dag of drie op Sint-Niklaaskoeken. Die werden vers gebakken in een bakkerij in de Pothoekstraat, waarvan ik de naam vergeten ben. De madam van de winkel koette altijd in 't Westvlaams, zeker tegen mij, want zij kwam net als mijn vader van Menent. En die 6 decemberdagen zakten alle Westvlamingen naar daar af, dus haar mondje stond er een beetje naar. Om 7 uur 's morgens stond ik daar met de fiets voor de deur, met een grote zak om drie kilo seiniklaaikoeken mee te nemen. Meestal moest ik een dag later na school nog eens terug voor nog anderhalve kilo of zo. 't Hing er zo'n beetje vanaf wanneer er terug verse waren. Maar toen de bakker op pensioen ging, was 't gedaan met het feest.
Waar en wanneer ga ik ooit nog eens verse (ik moest soms met de zak open naar huis rijden, omdat ze nog warm waren!) seiniklaaikoeken vinden? En gaan die dan zo lekker zijn als in mijn herinnering?
Een reactie posten